Dr Maria Montessori była osobą wyprzedzającą swoją epokę. Urodziła się w roku 1870 we Włoszech. Jako praktykujący lekarz, związany z Uniwersytetem w Rzymie, nie była nauczycielem, lecz naukowcem. Metoda Montessori powstała niejako przypadkowo, jako eksperyment, który dr Montessori przeprowadziła na małą skalę. Geniusz Marii Montessori poległa na zrozumieniu prawdziwą naturę dziecka. Dzięki temu jej metoda precyzyjnie odpowiada na naturalne potrzeby dziecka wynikające z jego rozwoju, a co za tym idzie – jest ponadczasowa.

Montessori nazwała swoje odkrycia „sekretami dzieciństwa”. Otwierając nowe szkoły, odkryła, że „sekrety” te można odnaleźć u wszystkich dzieci. Podsumował to jej student, a następnie kolega, E. M. Standing, małe dzieci wolą:

• pracę bez przymusu,
• spontaniczne powtórzenia,
• raczej pracować niż się bawić,
• koncentrację i samodyscyplinę.

Montessori odkryła także dwie dodatkowe wartości konieczne, aby małe dzieci tak funkcjonowały: przygotowany nauczyciel oraz otoczenie dostosowane do możliwości edukacyjnych dzieci. Montessori wierzyła, że praca nauczyciela, jest to służba dzieciom. Uprzednio jednak nauczyciel powinien określić indywidualne potrzeby każdego dziecka. Jeśli obydwa warunki zostaną spełnione – pokaże ono swój prawdziwy potencjał.

Dr Montessori była genialnym obserwatorem rozwoju dziecka. Pedagogika, która jest owocem jej badań, od ponad 115 lat z powodzeniem służy dzieciom i ich rodzinom w przedszkolach i szkołach Montessori na całym świecie. W czasie swojego życia dr Montessori została uznana za jednego z wybitnych światowych pedagogów.

Dr Montessori podsumowała dokonania swojego życia w następujący sposób:

"Nasze miejsce było bardziej domem dla dzieci niż prawdziwą szkołą (przedszkolem). Przygotowaliśmy dla dzieci miejsce, gdzie kultura mogła zostać przyswojona bez konieczności wydawania bezpośrednich poleceń (… ) Mimo to te dzieci nauczyły się czytać i pisać, zanim osiągnęły wiek pięciu lat, a nikt nie dawał im żadnych lekcji. W tamtym czasie wydawało się cudem, że dzieci w wieku czterech i pół lat mogą być w stanie pisać i że mogły się czegoś nauczyć bez poczucia bycia nauczanymi (…)
I tak odkryliśmy, że edukacja nie jest czymś, co robi nauczyciel, ale że jest to naturalny proces, który rozwija się spontanicznie w istocie ludzkiej. Nie jest on przyswajany poprzez słuchanie słów, lecz poprzez moc eksperymentów, za pomocą których dziecko działa na swoje otoczenie. Zadaniem nauczyciela nie jest mówić, ale przygotować i zaaranżować serię bodźców do kulturowego działania w specjalnym otoczeniu przygotowanym dla dziecka".